Ασπρα. Υποπτα. Δολοφονικά. Τα πεζοδρόμια, οι πεζόδρομοι, η πλατεία. Από τα χημικά. Που το νερό δεν τα ξεπλένει. Πολύ νερό δεν μπορεί να τα ξεπλύνει. Που θα τα πατάμε, θα τα αναπνέουμε, θα τα ζούμε για πολύ στο ιστορικό (;) Κέντρο της Αθήνας.
Σκούρα. Πολύ σκούρα. Εως μαβί. Η εικόνα της Αθήνας που άφησαν πίσω τους η τυφλή βία, η απαξίωση της περιουσίας και της αξιοπρέπειας όλων των υπολοίπων και, κυρίως, αυτής της χώρας από μια χούφτα ανθρώπων (;) που ξήλωσαν, έσπασαν, έκαψαν, επιτέθηκαν, δάρθηκαν και έδειραν προκάλεσαν. Εις το όνομα ποιας «αγανάκτησης»; Ποια δικαιώνει την κατάλυση κάθε έννοιας λογικής, αξιοπρέπειας, μέτρου;
Γκρίζο. Θεοσκότεινο. Στην εικόνα της βομβαρδισμένης, λεηλατημένης, ξεφτιλισμένης πόλης, κατάστικτης από χαλάσματα, που άφησε πίσω το θέατρο της - αναπόφευκτης; - παρακμής μας. Ή οι εικόνες με την τυλιγμένη με το πανό της απαξίας μας για καθετί ωραίο, μετρημένο, διαχρονικό Ακρόπολης και οι εικόνες βίας που έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Μαύρα. Κατάμαυρα. Δυσοίωνα. Τα μηνύματα από την άλλοτε πλατεία της αγανάκτησης. Και τα μηνύματα της - καταγγελλόμενης - υπερβολικής βίας από την πλευρά των ΜΑΤ, της υπερβολικής χρήσης χημικών (άνθρωποι - κουνούπια!), του παραλογισμού, της παρακμής. Μαύρα και από τα βίντεο με τα ΜΑΤ να «προστατεύουν» χαρακτηρισμένους με στειλιάρια, δοκάρια και κουκούλες. Μαύρα και από τις δικαιολογίες. Μαύρα και από την αδιάφορη, εν τέλει, στάση των πολιτικών κάθε απόχρωσης απέναντι σε όσα έγιναν.
Ροζ. Εως βαθύ μπορντό. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει... μπλαβί. Με τα μεσημεριανοπρωινάδικα να αφήνουν τη χαλάουα μπικίνι και να πιάνουν τους καθηγητάδες Παθολογίας για να μας εξηγούν πώς μπορούν να μας σκοτώσουν τα χημικά που έμειναν στα πεζοδρόμια των - εκφυλισμένων - «αγώνων».
Μελανά. Μπλαβί. Αποκαρδιωτικά. Τα μηνύματα για τον τουρισμό μας, τη μόνη παραγωγική «βιομηχανία» που μας έχει απομείνει. Η οποία πάνω που πήρε να ανακάμπτει είδε ξενοδοχείο να εκκενώνεται και τουρίστες άφωνους, πνιγμένους σε δακρυγόνα κι απελπισία...
Και να µην ξεκολλάνε από το μυαλό εκείνοι οι στίχοι του Ιωάννη Πολέμη: «Απ' έξω μαυροφόρα απελπισιά,/ πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι.../ Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί/ του σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα!/ Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά/ τον πόνο της σκλαβιάς της, εκεί βλέπει/ Τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει»...
Φοίβη
"ΝΕΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου