Η αγωνια του ψηφοφορου πριν απο την καλπη(και μετα)

Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές τα ποσοστά του δικομματισμού καταρρέουν μέρα με τη μέρα. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν χρησιμοποιήσει κάθε επικοινωνιακό μέσο -παλαιάς κοπής-, από εκβιαστικά διλήμματα μέχρι σενάρια καταστροφής για να πετύχουν την πολυπόθητη συσπείρωση. Αλλά πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο.

Είναι φανερό ότι παρά τα τρικ τους, η κοινωνία δεν τα εμπιστεύεται. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Απειλούν ότι αν δεν πάρουν αυτοδυναμία, θα ακολουθήσουν η ακυβερνησία και το χάος. Μα στη σημερινή κατάσταση βρισκόμαστε, επειδή ακριβώς με τις αυτοδυναμίες που είχαν, έστησαν δίκτυα διαπλοκής και συνθήκες ατιμωρησίας για τους ίδιους.

Υπόσχονται ότι θα τα αλλάξουν όλα, όταν μέσα στο ίδιο τους το κόμμα δεν έχουν αλλάξει τίποτα και δεν έχει τιμωρηθεί κανένας.

Ο Τσουκάτος και ο Λαλιώτης έχουν επιστρέψει, ο Εφραίμ απελευθερώθηκε, η υπόθεση του Βατοπεδίου έκλεισε κακήν κακώς. Για τις μίζες της Siemens δεν μάθαμε ποτέ τίποτα, τα υποβρύχια που γέρνουν τα παραλάβαμε μια χαρά, και οι βουλευτές της ΝΔ αρνούνται να ψηφίσουν για να ανοίξουν οι λογαριασμοί στην Ελβετία.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διακηρύττουν ότι μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας και του ρεαλισμού. Αλλά στην πραγματικότητα από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα, το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο. «Λεφτά υπάρχουν», «Δεν θα πάμε στο Μνημόνιο», «Μην μιλάτε για χρεοκοπία, δεν είναι καλό», «Δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί», «Θα αποζημιωθούν οι ιδιώτες ομολογιούχοι».

Ψέματα επί ψεμάτων, συνεχής κοροϊδία.

Και τα δύο κόμματα παρουσιάζουν τους αρχηγούς τους σαν το μεγάλο τους ατού. Η αλήθεια όμως είναι ότι και ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς είναι άνθρωποι με αντιπάθειες μέσα στα ίδια τους τα κόμματα. Κανείς τους δεν μπορεί να συσπειρώσει γύρω του τον μεσαίο πολιτικό χώρο, τους ήπιων τόνων ψηφοφόρους.

Ο Βενιζέλος είναι καταγεγραμμένος στη συλλογική μνήμη σαν ο άνθρωπος που βιάστηκε να πάει αρχηγός στο Ζάππειο, ο εκφραστής του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε» ύφους της εξουσίας όταν τον περιέλουσαν με καφέ, ο εκβιαστής μιας ολόκληρης κοινωνίας όταν ξεστόμισε το (αντισυνταγματικό πλέον και με τη βούλα του ΣτΕ) «Όποιος δεν πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ θα του κόβω το ρεύμα». Ο υπουργός Οικονομικών που πήγε κομπάζοντας στη σύνοδο της Ε.Ε., για να γυρίσει δαρμένος, γρυλίζοντας την επομένη. Για τους παλαιότερους ήταν ο συνταγματολόγος που έθεσε την επιστήμη του στην υπηρεσία πολιτικάντικων μεθοδεύσεων με τα «έγχρωμα ψηφοδέλτια» του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς είναι ένας πολιτικός αρχηγός που έδωσε το δικαίωμα σε ακραία στοιχεία να μιλούν και να αρθρογραφούν εξ ονόματός του. Ως πρόεδρος της ΝΔ κατακεραύνωνε το Μνημόνιο. Αλλά όχι μόνο το ψήφισε, όχι μόνο έγινε ένας από τους δύο πυλώνες στήριξής του, αλλά τελικά κατέληξε στο Βερολίνο για να πάρει το «χρίσμα» από την Μέρκελ. Και για τους παλαιότερους ήταν αυτός που άνοιξε τις πύλες στη λαθρομετανάστευση. Και οι δύο πολιτικοί Αρχηγοί δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συσπειρώσουν γύρω τους ούτε τον ψύχραιμο ψηφοφόρο, ούτε τον αγανακτισμένο. Μόνο τον πολύ σκληρό πυρήνα των κομμάτων τους.

Υπάρχουν η ΔΗΜΑΡ που έχει αρχίσει να «πασοκίζει» επικίνδυνα, το γνωστό ΚΚΕ που, ενώ επαγγέλλεται τον θαυμαστό κόσμο του υπαρκτού σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας, την κρίσιμη μέρα του ψηφίσματος του Μνημονίου προέταξε τα στήθη του και υπερασπίστηκε με σθένος στη Βουλή τις «αστικές πολιτικές διαδικασίες του ντόπιου κατεστημένου».

Παραδίπλα συναντάμε τον ΣΥΡΙΖΑ με τους πέντε νοματαίους και τις 25 απόψεις, τον Καμμένο που δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση υστερίας, και τον Καρατζαφέρη, που μετά τα καραγκιοζιλίκια έξω από το Προεδρικό Μέγαρο ψάχνει τους ψηφοφόρους και τους υποψήφιους με το φανάρι.

Για τη Ντόρα τι να πει κανείς; Από σχεδόν σίγουρη πρόεδρος της ΝΔ, μετά το στραπάτσο της φυγής της ήττας, του Χριστοφοράκου και του 1 εκατ. του Ισίδωρου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των media με το ζόρι (και αν...) θα περάσει το κατώφλι της Βουλής.

Τελευταία η Χρυσή Αυγή που ενόψει εκλογών προσφέρει «κοινωνικές» υπηρεσίες: συνοδεύει υπερηλίκους στις τράπεζες, περνάει γιαγιάδες στο απέναντι πεζοδρόμιο (για να τις προστατέψει από τους Πακιστανούς, όχι από τα αυτοκίνητα) και περιπολεί δέρνοντας στον άξονα των Αγίων Νικολάου, Ελευθερίου και Παντελεήμονα.

Είναι φανερό ότι σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες κανείς από αυτούς δεν μπορεί να δώσει όχι τη λύση, ούτε καν μια μικρή ελπίδα. Δυστυχώς, τα δίκτυα πολιτικής διαπλοκής έχουν κάψει όλους τους δρόμους που θα επέτρεπαν σε υγιείς δυνάμεις και πρόσωπα να αναδειχτούν.

Η επομένη των εκλογών θα αναδείξει πολυκομματική Βουλή και τα ίδια πρόσωπα (και ιδέες) ανακυκλωμένα στη Βουλή. Ακυβερνησία δεν θα φέρει.

Το πολιτικό μας σύστημα έχει υψηλό το αίσθημα της επιβίωσης. Θα φωνάξουν, θα τσακωθούν αλλά στο τέλος θα βρουν ένα πρόσωπο, με την υπόδειξη και την στήριξη των media βέβαια. Θα υπάρξουν όλες οι απαραίτητες «διαρροές» και «γέφυρες» που θα σώσουν το σύστημα.

Άλλωστε, οι σοβαρές αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί στο Βερολίνο και έχουν ψηφιστεί με το Μνημόνιο 2. Μπορεί να φωνάζουν και να μας τρομοκρατούν για την κρισιμότητα των εκλογών, η αλήθεια είναι όμως ότι οι κάλπες αυτές θα έχουν χαρακτήρα πολιτικής εκτόνωσης και ανανέωσης του χρόνου για να περάσουν τα δύσκολα μέτρα του Μαΐου - Ιουνίου.

Η αλήθεια είναι ότι οι κρίσιμες εκλογές της 6ης Μαΐου για την Ελλάδα και τους Έλληνες δεν θα γίνουν στην Ελλάδα, αλλά στη Γαλλία. Οι δικές μας εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα παρά μόνον να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα απογοήτευσης σε Βρυξέλλες και Βερολίνο.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι απολύτως ανίκανο να διαχειριστεί την κατάσταση αυτές τις κρίσιμες ώρες.

Κρίσιμες για το μέλλον της Ελλάδας είναι οι γαλλικές εκλογές και η πιθανή νίκη του Φρανσουά Ολάντ, που θα επιφέρει την τελική διάσπαση του γαλλογερμανικού άξονα, θα αποσπάσει τη Γαλλία και πολιτικά από τις χώρες του πυρήνα (ΑΑΑ) και θα δημιουργήσει μια περιφερειακή δύναμη στον ευρωπαϊκό Νότο. Οπότε, αν και ψηφίζουμε στις 6 Μαΐου, τα μάτια μας το βράδυ θα πρέπει να είναι στραμμένα στα αποτελέσματα που θα δίνει η γαλλική τηλεόραση. Όχι η ελληνική...

του Σπυρου Αλεξιου

πηγη

"Ισοτιμια"